Ik was bijna 6 toen mijn grootmoeder stierf
Kort na haar dood liep mijn grootvader onze keuken binnen
En hij liet me een ring zien en zei dat het de ring van mijn grootmoeder was
Ik wist niet wat te zeggen
ik wist niet wat te doen
Ik glimlachte
En hij was daar niet blij mee,
en zei dat dit niets was om voor te glimlachen.
Een tante van mijn vader die toevallig in onze keuken was, zei:
"Oh stop, hij is nog maar een kind."
Ik was nog maar een kind en wist niet wat ik moest zeggen of doen.
Later stierf mijn andere oma, mijn ooms
Ik begreep meer, ik voelde de emoties
Ik heb medeleven betuigd
Ik wilde veel meer dan simpelweg "innige deelneming" zeggen.
Maar ik kwam woorden tekort.
Ik was erg verdrietig toen mijn eigen moeder stierf toen ik 31 was
Veel mensen kwamen en betuigden hun deelneming.
Het was een troost, maar het nam niets weg van mijn groot verdriet.
Dan kwam een vriend van mijn vader en de manier waarop hij sprak, maakte echt een verschil. Hij sprak over het schuldgevoel: "als we plots onze allerliefste verliezen, missen we hen erg, maar het bitterste deel van onze rouw en verdriet is soms de spijt die we hebben over kleine dingen die we hebben gedaan die onze geliefde niet graag had of voor dingen die we niet (of niet genoeg) hebben gedaan die ze echt graag hadden. Dat is waar, dat was echt waar voor mij op dat moment. Toen voegde hij eraan toe dat mensen waarvan we het meest houden, we automatisch vergeven.
Zelfs als de persoon van wie we houden geen vergeving vraagt, vergeven we nog steeds en
dat is ook waar. Ik was me vrij plots bewust dat, hoewel we iemand heel graag zien, we nooit echt perfect voor hen zorgen of handelen, maar dat al onze kleine imperfecties op een heel grootse manier automatisch worden vergeven. Dat is zo tussen ouders en kinderen, tussen echtgenoten, tussen broers en zussen en all dichtsbijstaande geliefden. Nadat deze vriend weg was, was mijn verdriet nog groot maar een beetje minder bitter, een beetje minder scherp.
Voor mij, was deze boodschap van een vriend echt heel waardevol. Toen ik daarna rouwende mensen ontmoette, probeerde ik dezelfde boodschap te delen, maar niet iedereen is hetzelfde: sommige mensen kunnen erdoor worden geholpen, anderen niet.
Ik bid voor kracht en sterkte
voor alle rouwende mensen
voor mijn vrienden
voor iedereen.
Kort na haar dood liep mijn grootvader onze keuken binnen
En hij liet me een ring zien en zei dat het de ring van mijn grootmoeder was
Ik wist niet wat te zeggen
ik wist niet wat te doen
Ik glimlachte
En hij was daar niet blij mee,
en zei dat dit niets was om voor te glimlachen.
Een tante van mijn vader die toevallig in onze keuken was, zei:
"Oh stop, hij is nog maar een kind."
Ik was nog maar een kind en wist niet wat ik moest zeggen of doen.
Later stierf mijn andere oma, mijn ooms
Ik begreep meer, ik voelde de emoties
Ik heb medeleven betuigd
Ik wilde veel meer dan simpelweg "innige deelneming" zeggen.
Maar ik kwam woorden tekort.
Ik was erg verdrietig toen mijn eigen moeder stierf toen ik 31 was
Veel mensen kwamen en betuigden hun deelneming.
Het was een troost, maar het nam niets weg van mijn groot verdriet.
Dan kwam een vriend van mijn vader en de manier waarop hij sprak, maakte echt een verschil. Hij sprak over het schuldgevoel: "als we plots onze allerliefste verliezen, missen we hen erg, maar het bitterste deel van onze rouw en verdriet is soms de spijt die we hebben over kleine dingen die we hebben gedaan die onze geliefde niet graag had of voor dingen die we niet (of niet genoeg) hebben gedaan die ze echt graag hadden. Dat is waar, dat was echt waar voor mij op dat moment. Toen voegde hij eraan toe dat mensen waarvan we het meest houden, we automatisch vergeven.
Zelfs als de persoon van wie we houden geen vergeving vraagt, vergeven we nog steeds en
dat is ook waar. Ik was me vrij plots bewust dat, hoewel we iemand heel graag zien, we nooit echt perfect voor hen zorgen of handelen, maar dat al onze kleine imperfecties op een heel grootse manier automatisch worden vergeven. Dat is zo tussen ouders en kinderen, tussen echtgenoten, tussen broers en zussen en all dichtsbijstaande geliefden. Nadat deze vriend weg was, was mijn verdriet nog groot maar een beetje minder bitter, een beetje minder scherp.
Voor mij, was deze boodschap van een vriend echt heel waardevol. Toen ik daarna rouwende mensen ontmoette, probeerde ik dezelfde boodschap te delen, maar niet iedereen is hetzelfde: sommige mensen kunnen erdoor worden geholpen, anderen niet.
Ik bid voor kracht en sterkte
voor alle rouwende mensen
voor mijn vrienden
voor iedereen.
No comments:
Post a Comment